W. Bartoszewski - Mój Auschwitz.

Ostatnio w książkowym tagu na pytanie o książkę, którą powinien przeczytać każdy, niezależnie od swoich zainteresowań, odpowiedziałam, że według mnie powinien to być "Mój Auschwitz" Władysława Bartoszewskiego. Tego się trzymam. Książka dostarcza wielu informacji dotyczących obozów koncentracyjnych i jest napisana bardzo prostym językiem, zrozumiałym dla każdego. Sądząc po komentarzach, wiele z was gustuje w książkach o tematyce II wojny światowej, więc was tym bardziej namawiam do sięgnięcia po poniższą pozycję.

Bartoszewskiego raczej nikomu przedstawiać nie trzeba - historyk, polityk, pisarz, działacz, i na czym głównie skupia się książka - były więzień obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Numer 4427. Jego 199 dni w obozie śmierci, w obozie nieludzkiego traktowania, w obozie bicia, poniżania i głodzenia. Ale udało mu się przetrwać, dzięki temu, że trafił do szpitala, a życie zawdzięcza doktorowi Edwardowi Nowakowi, który wierzył w młodych, wtedy osiemnastoletniego Bartoszewskiego. Wierzył, że młodzi przeżyją i opowiedzą to, co działo się w obozie, bo świat wtedy dopiero poznawał, co to właściwie są obozy koncentracyjne. Bartoszewski został zwolniony, do dziś nie wiadomo dokładnie dlaczego, kto się za nim wstawił i kto mu pomógł. I mimo że po wyjściu ze szpitala był w bardzo ciężkim stanie, nie wstał z łóżka przez półtora miesiąca, to dokonał tego, czym obarczono go w obozowym szpitalu - opowiedział o tym, czego był świadkiem w Auschwitz. 

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej z nich zawarta jest rozmowa - wywiad z Władysławem Bartoszewskim, przeprowadzona przez Piotra Cywińskiego i Marka Zająca. Bartoszewski opowiada zarówno o swoim pobycie w Auschwitz, jak i o powrocie do domu, o uczuciach jakie mu w tym czasie towarzyszyły oraz wspomina kolegów, z którymi dzielił swoją niedolę. 

Zaś druga część książki zawiera antologię, a dokładnie broszury i opowiadanie wydane w czasie wojny w celach informacyjnych. Znajdziemy tu między innymi pierwszą w Europie broszurę "Oświęcim. Pamiętnik więźnia." Haliny Krahelskiej, która oparta jest głównie na informacjach i wspomnieniach Bartoszewskiego. Umieszczony jest również broszura "W piekle" Zofii Kossak, która została wydana w kolejności jako druga broszura, mowa jest tam również o takich obozach jak Mauthausen - Gusen, Dachau, Oranienburg czy Ravensbruck. Zawarte jest także  opowiadanie "Apel" Jerzego Andrzejewskiego, przedstawiające przerażający obraz wielogodzinnej, morderczej stójki w obozie. Zeskanowano również broszurę "Za drutami obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu" autorstwa człowieka chowającego się pod pseudonimem O. Augustyn. Znajdziemy tu również zdjęcia osób przebywających w Auschwitz, o których mowa jest w książce, a także obrazy przedstawiające ludzi czy sceny z życia obozu. 

Nam, którzy nigdy nie byliśmy naocznym świadkami wojny, obraz jej nie mieści się w głowie. Uderzają nas informacje. Przerażają liczby i fakty. Wciąż nie możemy uwierzyć, dlaczego człowiek człowiekowi może zgotować taki los. Dlatego podziwiam tych, którzy przeżyli to piekło na ziemi. Nieważne jakiej byli narodowości, Polak czy Żyd, przecież wszyscy jesteśmy ludźmi. Głęboko mnie poruszają takie historię jak np. ta z choinką, kiedy to Niemcy postawili w obozie bożonarodzeniowe drzewko, w więźniach zatliła się nadzieja na lepsze jutro... do czasu aż pod choinką zobaczyli ciała poukładane niczym prezenty... Albo kolejna historia z choinką - kazano wejść na jej czubek jednemu z więźniów, czterdzieści metrów nad ziemią, i śpiewać hitlerowską piosenkę, a inni piłowali choinkę... I jeszcze to co najgorsze, historia helenowskich dziewcząt, które trafiły na stacje "rozpłodową", gwałcono je, aż zaszły w ciąże... Tych historii jest całe mnóstwo, przerażających i wstrząsających, o których nie da się zapomnieć. Może dlatego te słowa Władysława Bartoszewskiego poruszyły mnie najbardziej: 

"To Miejsce Pamięci, cmentarzysko, paląca rana ludzkości, 

wiecznie wznoszący się ku niebu krzyk ofiar. 

Powiedzmy sobie szczerze: 

naocznych świadków, mnie, wkrótce nie będzie. 

To kwestia kilku lat. (...) 

Opowiedziałem, dałem świadectwo. 

Ostatni z nas odchodzą. 

Zostaną nasze historię. 

Dobrze by było, gdybyście wyciągnęli z nich wnioski."

Nic dodać, nic ująć. 

Przeczytajcie.