Virginia C. Andrews - Kwiaty na poddaszu

"Kwiaty na poddaszu" to opowieść o dzieciach ukrytych w tajemnicy przed wszystkimi w ogromnym domu na tytułowym poddaszu. Ten stan ma potrwać chwilę, raptem kilka dni, a zamienia się w niekończący koszmar. Rodzeństwo żyje i dorasta w zamknięciu, bawi się, uczy, opiekuje sobą nawzajem, jedni drugim zastępują ukochanych rodziców, wciąż mając nadzieję na "lepsze jutro". Tyle że to jutro nie nadchodzi. To jutro trwa wiecznie, zostaje jedynie ładnie opakowane w liczne kłamstewka czy drogie prezenty. Tak zagłusza sumienie.

Ale co tak naprawdę wzbudza największą sensację w książce? Zakazana miłość. Kazirodztwo. Podobno do tego stopnia, że w niektórych miejscach powieść ta była zakazana. Przed sięgnięciem po nią, trochę opinii na jej temat naczytałam i byłam tak średnio nastawiona do tego, czy będzie mi się podobała, myślałam, że wzbudzi mój niesmak. Ale okazało się, że tego kazirodztwa tu tyle co nic, a jak już pojawia się, to nawet zbytnio nie szokuje. Przynajmniej mnie bardziej szokuje to, że matka dla pieniądza gotowa jest zrobić wszystko...

"Kwiaty na poddaszu" wzbudzają skrajne emocje, a co za tym idzie - mają zarówno wielu zwolenników jak i przeciwników. Ja zdecydowanie zaliczam się do grona tych pierwszych. Mnie powieść wciągnęła bez reszty. I śmiało wrzucam ją do grona moich ulubionych książek. Nie widzę w niej tych wad, które wyliczają inni, bo na tyle historia więzionego rodzeństwa mnie zaciekawiła, że żal mi było odkładać książkę i żyć w niewiedzy czy dzieci zostały w końcu uwolnione. Być może jest to "tania sensacja", jak niektórzy nazywają tę książkę, ale mnie ta sensacja się podobała, wciągnęła, zaintrygowała i dała do myślenia. Dlatego i Wam polecam.

 Czytałyście "Kwiaty na poddaszu"? 

Ciekawa jestem, co o niej sądzicie...